Η «αθεΐα» ως εργαλείο στα χέρια του χριστιανισμού

Ο σημερινός άθεος σαν ένας σύγχρονος Πρόδικος στα χέρια του μονοθεϊστή θεολόγου σίγουρα θα καταλήξει ως  βέλος στην φαρέτρα του , αλλά ο τότε Προδικος της αρχαίας Αθήνας στοχάσθηκε μιαν ιδέα και προσπάθησε να «ελευθερώσει» την σκέψη του πολίτη από τις θρησκευτικές προκαταλήψεις κρατώντας τον πήχη της ηθικής του ψιλά . Oι σημερινές κατίνες και οι αναξιοπαθούντες απολογητές βέβαια μην μπορώντας να υπερβούν την υπερήφανη θεϊκή τους φύση , τον θεωρούν εχθρό του ανθρώπου και εμπόδιο στην συμφιλίωση ανθρώπου κι θείου , λέγοντας τα γνωστά περί πανουργίας , ηδονών κ.α.

O σύγχρονος «άθεος» , ο κατασταλαγμένος «γνήσιος άθεος» που αμφισβητεί την ύπαρξη θεών ως βάση κάποιας ανώτερης αλήθειας , είναι άθρησκος , αυτό και μόνο . Μη θέλοντας να αποδεχθεί οποιαδήποτε θεϊκή ανάμιξη και διδασκαλία στο βίο του , επικεντρώνει όλα τα βέλη , είναι ουσιαστικά σήμερα το κόκκινο πανί για τις περισσότερες θρησκείες , μιας και είναι η τρανταχτή απόδειξη της ανυπαρξίας του γονίδιου της θρησκευτικότητας , απαραίτητο για να εισέλθει το δήθεν θεϊκό πνεύμα και να παραμερίσει το λογικό και την επιστήμη , ουσιαστικά αυτός αρνείται να παραδώσει την ηθική του στα χέρια θεανθρώπου . Επομένως η προτεινόμενη συνεισφορά του θεανθρώπου ως μεσολαβητή , δια μέσο τύπων και υπογραμμίσεων , με σκοπό την λύτρωση της ψυχής και του σώματος , καταργεί την ηθική και πολιτική του ελευθερία και είναι αδύνατο να το αποδεκτή . Για να αποφύγει τον πνευματικό θάνατο και την χειραφέτηση του ηθικού του νόμου , προτιμά το ασυμβίβαστο και την σύγκρουση με το θρησκευτικό κατεστημένο , για αυτό όλοι οι σημερινοί άγγελοι του «φωτός» , τις όποιας θρησκείας , τους πρώτους που θέλουν να βγάλουν από την «μέση» είναι τους σύγχρονους άθεους . 

Την μεσότητα του θείου τότε πως μπορούμε να την κατανοήσουμε , χωρίς να θεωρηθούμε άθεοι / άθρησκοι ή οτιδήποτε άλλο από τους υπέρμετρους σωματοφύλακες των θείων ?

 Ο νους του Αναξαγόρα βρίσκεται πάντα μπροστά μας να μας υπενθυμίζει τον φυσικό ρόλο των θεών στο κόσμο και ο Αριστοτέλης με το κινούν του απέδειξε εν μέρη την φυσικότητα τους . Κατά την αρχαιότητα η φράση «ειωθότα και νομιζόμενα» όπως και το «Θεούς νομίζειν» σωστά θεωρούμε ότι περιέχει το Φυσικό των Θεών , αλλά όμως μπορεί και να ερμηνευθεί και αλλιώς , ως «ξερή πίστη» στα «θεία» ή ως τήρηση των υποχρεώσεων απέναντι τους , και καθώς απέναντι στο κοινωνικό σύνολο , το «νομιζειν» ναι μεν δεν είναι ομολογία πίστεως αλλά ουσιαστικά το χρησιμοποιούσαν για να αποστασιοποιήσουν την θέση τους από την κατηγορία του άθεου σαν αρνησίθεου ή ασεβή ή κακόπιστου , μισόθεου κ.α. Όροι που ταυτίζονται ουσιαστικά με την οργή και το θυμό του συνόλου έναντι του ταραχοποιού στοιχείου . Η άποψη των σοφιστών με τον καιρό έθεσε την ακριβοδίκαιη εξισορρόπηση μεταξύ του πιστού και του άλιτρου .

Σχεδόν όλοι , οι χριστιανοί και μη , έχουν την ίδια ακριβώς τοποθέτηση στην αντίληψη του θείου (ως προς το ειωθότα και νομιζόμενα) , ναι μεν είναι αντιγραφή ή και αποσπασματική η τοποθέτηση τους , αλλά δηλώνει την φυσική εσωτερική διάσταση του θείου μέσα στον άνθρωπο , χρήσιμος κρίκος για να δηλωθεί αργότερα η αποκεκαλυμμένη θεολογική «αλήθεια» , «μεσότητα όταν ειπώ , την αλήθειν λέγω , προς ην βλέπειν καλώς έχομεν μόνην» , πλατφόρμα για όλους μας τα όρια που έβαλε η φύση για την κατανόηση των πνευματικών και σωματικών αρετών . 

Στην προσπάθεια  κατανόησης του Θείου υπάρχει το δίλημμα , πίστη ή λογική / νοητό ή ακατανόητο . Ο καθένας μας έχει διαφορετική αντίληψη και θέτει το βαθμό προσέγγισης του ανάλογα , οι θεούσες ελίσσονται σαν τα φίδια επί του θέματος βέβαια , είναι ακατάληπτος του θεού ο νους κτλ. διατάζουν και προειδοποιούν ότι θα αποξενωθούν οι πιστοί μέσα σε «άγνωστες» δυνάμεις , ότι η άγνοια είναι γνώση , ότι ο νους του θεού είναι ανώτερος της φυσικής τάξεως , άλλοι δε , προσπαθούν μέσο της λογικής να αποδείξουν το παράλογο . 

Μπορεί τα «θεία» μας λοιπόν να είναι ακατανόητα και παράλογα ? 

Δεν γίνεται η φύση / σύμπαν να θεωρηθεί από εμάς άγνωστο ή ακατάληπτο , δεν έχει να κρύψει κάτι και ούτε μας εμποδίζει να το προσεγγίσουμε , το μόνο που δεν ξέρουμε είναι την μελλοντική βούληση του . 

Το  Θείο  μας ζητά την ευσέβεια , την ευλάβεια , την θέμις και την ευφημία προς το πρόσωπο του  . Η Νόηση δεν θέλει ταπεινούς ή άγαμους που κρίνουν τον έρωτα σαν πάθος ψυχής διαβεβλημένο , την σωματική παρθενία ως κάλος και την «πίστη» ως σωτηρία , δεν ζητά αποδείξεις στο όνομα του για να κρίνει τα αγαθά έργα όπως και δεν μοιράζει μεταθανάτιες ελπίδες και καρπούς ως αμοιβή για αυτά.

Η χριστιανική τύπου και προσανατολισμού αθεΐα παίρνει μια διαφορετική τροπή όταν εξηγείται από «άθεο» χριστιανό , συνήθως ενώ προσπαθεί να αυτονομηθεί , έχει υποψίες καταδίωξης και προσπαθεί να βρει την αιτία και το λόγο της εκδικητικής συμπεριφοράς του θεού του , μετά από λίγο έρχεται ο διάβολος για του υπενθυμίσει να γυρίσει πίσω . Ανεξάρτητα από αυτό , βλέπει την δυσκολία να αθετήσει τον λόγο που έδωσε στον πλάστη του , δεδομένης της ταπεινοφροσύνης και μικροψυχίας που είναι το μόνο και κύριο εμπόδιο στο δρόμο της κατανόησης της κοινωνίας των θεών . Μην μπορώντας να σταθεί με παρρησία απέναντι στην καθημερινότητα και στις αναποδιές , αντιπαραθέτει τον εγώ του σαν θεό απέναντι στο θεό του και όσο αντέξει .

Οι ψαγμένοι τέλος χριστιανό-αθεϊστές διαθέτουν ένα έμφυτο χάρισμα από την θρησκεία τους , αυτό της κυριαρχίας πάνω στην φύση και την κοινωνία ,μεταλλάσσονται σε επόπτες και σε άρχοντες της ροής του κόσμου , οι Ερινύες και η Νέμεσης δεν ξεχνούν ποτέ και να που άξαφνα βρίσκεται αντιμέτωπος με την «φυσική επιλογή» , σοκάρεται και ανακαλύπτει την υπέρβαση του θεανθρώπου , σιχαίνεται την ίδια του την φύση λόγο της εκδικητικής της συμπεριφοράς , εξεράνθη ο χόρτος και το άνθος έπεσε … 

Η σύγχρονη κοινωνία προσπαθεί με βάση τον ηθικό και φιλοσοφικό λόγο που ουσιαστικά αυτός συγκροτεί και διαμορφώνει την λεγόμενες πράξεις ήθους του εκκλησιαστικού κόσμου , να οδηγηθεί στην μέγιστη ηθική έκφραση παρασυρόμενη από τις θεολογικές ουτοπίες . Αγνοώντας ο πολίτης ουσιαστικά ότι οι πράξεις του διαμορφώνουν την κοινωνική ανάπτυξη , εγκλωβίζεται στην προσπάθεια προσέγγισης του θείου που παράδοξος προσπαθεί να εναντιώνεται και αποσταθεροποιεί την ατομική συμβολή του ατόμου θεωρώντας από αυτό (το θείο) παρέχετε όλη η ενέργεια που κινεί τα πάντα ηθικά και οντολογικά . Η ταυτότητα του παίρνει το εύκολο και αυθαίρετο μονοπάτι , αρνούμενοι να διαφοροποιήσουν την αγαθότητα , την ηθική , την δύναμη , τον ηθικό λόγο συστήνουν τον μοναδικό θεό ως υπερτέλειο και μοναδικό κάτοχο αυτών , «Θεόν ουδείς εώρακε πόποτε» ενδεικτικό του θεολογικού λόγου που αφαιρεί το δικαίωμα του ανθρώπου να κατανοήσει τη δική του φύση αλλά και του «θείου».