Ο φόβος της νέας εποχής και οι πολιτικές σκοπιμότητες του κλήρου πίσω από αυτή την έκφραση

Ο πραγματικός λόγος ύπαρξης της «νέας εποχής» , πρέπει να αναζητηθεί στην πολιτική και πολιτισμική πραγματικότητα που προβληματίζει τον κλήρο . Η αναγκαιότητα χρήσης και δημιουργίας ενός φανταστικού όρου είναι ο ευκολότερος τρόπος , συμβατός με την ιδιότητα τους , έτσι εκφράζονται καθοδηγώντας τους πιστούς τους ως απεσταλμένοι του θεού μεταξύ των ανθρώπων . Ο σκοπός αυτός πραγματοποιείται με την συνεχείς μεταμόρφωση των αντιπαλοτήτων που αντιμετωπίζουν σε δαιμόνιες επιρροές. Οποιοδήποτε κέντρο , οργάνωση ή πολιτικός οργανισμός έρθει σε αντιπαράθεση μαζί τους , μεταμορφώνεται ευθύς εξαρχής σε σκοτεινό κέντρο αποφάσεων και σε εχθρό της Ελλάδος .

Που χρησιμοποιείται ο όρος νέα εποχή σε σχέση με τα πολιτικά και τα πολιτισμικά δρώμενα ? 

Πρώτον . Νεοεποχίτες . Πολίτες και δημόσια πρόσωπα .

Δεύτερων . Η νέα-εποχή στην κοινωνία της ελεύθερης πληροφόρησης .

Για να αναζητηθεί ο λόγος και ο σκοπός της παραπάνω τακτικής πρώτα πρέπει να βρεθεί το ειδικό βάρος και ο βαθμός αρμοδιότητας των θρησκευτικών παραγόντων στην κοινωνία . 

Στην σημερινή θρησκευτική πραγματικότητα οι φορείς του θεσμού της εκκλησίας έρχονται αντιμέτωποι με εξέλιξη και διεύρυνση αρκετών φορέων . Σε αρκετούς τομείς οι φορείς αυτοί (πολιτιστικοί , επιστημονικοί , οικονομικοί κ.α.) μετά την γέννηση του σύγχρονου κράτους άρχισαν να αυτονομούνται , η θέση τους πλέον στην ευρωπαϊκή κοινωνία απέβαλε και συνεχίζει να αποβάλει τα φαινόμενα χειραφέτησης τους από το κράτος και την εκκλησία. 

Ο εκμοντερνισμός των θεσμών αυτών αντιστρόφως παράγει μια αμηχανία στην εκκλησία που βλέπει ουσιαστικά να χάνει το έλεγχο όλο και πιο πολύ σε αυτό τα ζητήματα. Ο κοινωνικός τους ρόλος αυτόματα προσβάλλεται από την αδυναμία τους να εξελιχθούν . Βρισκόμενοι πλέον στο περιθώριο από δικιά τους επιλογή , γίνεται η ζωή τους δύσκολη και νιώθουν προσβεβλημένοι και αδικημένοι. Μια μερίδα πολιτών ανάλογα , θεωρεί την φυσική αυτή εξέλιξη , ως ολέθρια και καταστροφική για τον κοινωνικό ιστό , κρούοντας την κουδούνα της απώλειας της εθνικής μας ταυτότητας . Δεν σκέφτονται βέβαια και δεν αναλύουν την ροπή της εκκλησίας να θεωρεί πάντα τον εαυτό της θύμα των καταστάσεων και όχι θύτη . 

Συνειδητά πλέον πρέπει να επιλέξουμε – για την όπια θρησκεία που μας εκφράζει – εάν μέσα από τα συλλογικά της σχήματα πρέπει να έχει τον ρόλο του κυρίαρχου παιδαγωγού στα πολιτικά και πολιτισμικά και επιστημονικά δρώμενα .

Το μεγάλο παιχνίδι ξεκίνησε και παίζετε διαρκώς στα ΜΜΕ μέσο της καθημερινής παρουσίας των αρχιερέων στα παράθυρα .  Ο δημόσιος λόγος τους δημιουργεί ένα διχασμό στους πολιτειακούς παράγοντες της χώρας μας , ορθά λέγουν βέβαια , ότι και ο τελευταίος πολίτης έχει το δικαίωμα να εκφράζει τις θέσεις του . Οι απόψεις τους είναι όμως είναι και οι απόψεις της εκκλησίας που σαν θεσμός του ελληνικού κράτους έχει άλλες υποχρεώσεις . 

Η συνεχής υπέρβαση στον λόγο τους , θέτει επίσης το υπαρκτό πρόβλημα των τάσεων στην παγκόσμια ορθόδοξη θεολογική σκηνή , μεταξύ εθνικισμού ως φέρων το εναγκαλισμό έθνους ορθοδοξίας και ορθόδοξου οικουμενισμού, πράγμα που βιώσαμε με τις δηλώσεις του Οικουμενικού πατριάρχη που χαρακτήρισε τον εθνικισμό «αίρεση» και με την αντίδραση αργότερα του μακαριστού αρχιεπισκόπου . 

Υπό το βάρος αυτό η πολιτεία μετά την μεταπολίτευση γενικός , νιώθει υποχρεωμένη να φρενάρει αυτήν την σύγχρονη αναβίωση του ελληνορθόδοξου φανατισμού , δυστυχώς πάντοτε υπαναχωρεί και συμβιβάζεται διότι δεν υπάρχει το απαιτούμενο πολιτικό σθένος , η λεγόμενη φιλελεύθερη μερίδα τον κομμάτων πάντα μετρά το πολιτικό κόστος , ψηφοθηρική πρόνοια κοινός . 

Από το κοντινό μας παρελθών μπορούμε να πάρουμε κάποια παραδείγματα ανάμιξης κλήρου και πολιτικής , νόμος 1700/1987 ο γνωστός νόμος Τρίτση , ένας από τους ανασταλτικούς παράγοντες τότε ήταν και η απειλή από την θρησκευτική ηγεσία ότι θα άρει το αυτοκέφαλο και θα υπαχθεί εις την δικαιοδοσία του Πατριαρχείου . Τι εστί αυτό ? . Το 87 ήταν η περίοδος κορύφωσης της έντασης μεταξύ Ελλάδος Τουρκίας , σε περίπτωση που όντως καταργούταν το αυτοκέφαλο αυτόματα το εκκλησιαστικό θα εναγόταν σε εθνικό θέμα μεταξύ Ελλάδος Τουρκίας μιας και το πατριαρχείο ανήκει θεσμικά σε αυτή . 

Ο στυγνός αυτός εκβιασμός παραβλέπετε συνήθως από την σκέψη όσων θεωρούν την εκκλησία προστάτη της εθνικής μας συνείδησης . Ελλάς θρησκεία ορθοδοξία αλλά ποτέ σε ζητήματα τσέπης ! Εκ διαμέτρου αντίθετα με το πολιτικά φρόνιμο για εκείνη την περίοδο .

Η κάθε κυβέρνηση θέλει αλλά η αντιπολίτευση φωνάζει σπαρακτικά για την σωτήρια της εκκλησίας , αλλαξωκολιές για να λαϊκίσουμε , 1990 – 1993 προσπαθεί το κράτος να πάρει μέτρα σχετικά με την επαναφορά επισκόπων εκθρονισμένων από την χούντα τα ίδια ξανά , αργότερα ήρθαν οι «άλλοι»...πάλι και το ίδιο μοτίβο . 

Το θέμα όμως πήρε στροφή λόγο της πλήρους ένταξης στην ΕΕ και της ανάγκης διαφάνειας, οι εκκλησιαστικές αρχές άλλαξαν πλεύση συνεπαγόμενη βέβαια με την αλλαγή κεφαλής . Επίσης εμφανίσθηκαν οργάνωσες και πολιτικά κόμματα με δυναμικά στελέχη αλληλοδέσμια με την αρχιεπισκοπή . Το νέο επιτελείο ξεκινά πια να κατασκευάζει την αντίρροπη τάση στην «νέα τάξη πραγμάτων» στην «νέα εποχή» . Το προϊών είναι έτοιμο να πλασαριστεί και το αδηφάγο τηλεοπτικό κοινό το περιμένει. Το ίδιο χυδαία με το προϊών κινούνται και οι παράγοντες αυτοί , στο κυνήγι πάντα της προσωπικής προβολής και κέρδους .

Ως σαν σκεπτόμενα όντα οι μεγαλο-ιεράρχες  και οι ακόλουθοι τους , είναι φυσικό να κλίνουν προς συγκεκριμένη ιδεολογική κατεύθυνση , βέβαια ούτε και αυτό είναι κατακριτέο , το θέμα βρίσκετε στην ποιότητα του λόγου , στο ήθος , που πρέπει να απορρέει μιας και ως θεσμός αντιπροσωπεύουν την ηθική του χριστιανισμού . 

Συγκεκριμένα υπάρχουν αναφορές στον τύπο του μητροπολίτη Περιστερίου , του Άνθιμου και άλλον που εξάγγειλαν κατά την περίοδο του προβλήματος των ταυτοτήτων ότι σκέφτονται σοβαρά το ενδεχόμενο η εκκλησία να δημιουργήσει το δικό την κόμμα .Μέρες αργότερα ο πρώην αρχιεπίσκοπος δηλώνει ρητά ότι : «Η εκκλησία δεν αναμειγνύεται στην πολιτική ζωή της χώρας. Ποτέ και ιδιαίτερα τώρα σε προεκλογική περίοδο, και όσοι επιδιώκουν να την αναμείξουν, αυτό δείχνει ότι δεν την σέβονται. Τίποτε άλλο » . Ο καθένας ας κρίνει όπως καταλαβαίνει . Η πολυλογία πάντως καθιστά τον νου ανάπηρο για την όπια πνευματική εργασία.

Μέσα στο ίδιο τοπίο καλλιεργείτε και η ιδέα δαιμονοποίησης τον αντίπαλων ιδεολογιών . Η σοβαροφανείς αυτή διατύπωση είναι ένα κατάλοιπο της περιόδου του ψυχρού πολέμου δύσης ανατολής . Η πρώτη αναφορά έρχεται το 1950 από ένα βιβλίο του Παντελεήμονα μητροπολίτη της Χίου , που παρουσιάζει ως αντίχριστους και παιδιά του σατανά οτιδήποτε έχει να κάνει σχέση με την αριστερά , πιο μετά παρόμοια νύξη κάνει σε βιβλίο του ο μακαριστός αρχιεπίσκοπος «Με τη "δεξιά" παράταξη συνήθως δεν έχει καλές σχέσεις ο διάβολος. Αυτός βρίσκεται στα αριστερά. Μα, όταν το καλέσει η ανάγκη, τότε πηγαίνει ακόμη και στα δεξιά» . Τώρα δε πάνε παντού !

Η αλαζονεία αυτή αποκλείεται να έχει ως αιτία το θείο νου , η προσέγγιση τους στέκει εκθέτη απέναντι στο το ίδιο το «θείο» ως άκτιστο , η συμπεριφορά τερματίζεται σε συναισθήματα μίσους και ασπλαχνίας προς τον άνθρωπο , είναι η τέλεια άρνηση συνύπαρξης του ορθόδοξου θεού με τον άνθρωπο . 

Ανάλογη τακτική ακολουθείται και στα εθνικά μας θέματα . Σε δηλώσεις τους σε ιταλικό περιοδικό διαβάζουμε ««Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος υποστηρίζει την είσοδο της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και εμείς συμφωνούμε μαζί του» , στον αντίποδα τώρα μετά από κάνα χρόνο «Πρόκειται για έναν λαό ο οποίος δείχνει ποταπότητα και κακουργεί. Ας μην πιστεύουμε ότι τάχα θα εξευρωπαϊστούν οι Τούρκοι. Φοβούμαι ότι θα εκτουρκιστεί η Ελλάδα».

Είναι γεγονός ....«Εμείς δεν είμαστε Γερμανοί, Γάλλοι, Άγγλοι. Είμαστε άντρες, ανδροπρεπείς Έλληνες, και μιλάμε αντρίκεια» Αντρεία και ενίοτε υποκρισία στα πλαίσια του μίσους προς τον πλησίον μας , όπως έγραφε και ο Μάξιμος ο Ομολογητής , ο καταλαλών εκπίπτει της αγάπης του Χριστού . 

Νόμοι και σύνταγμα , στην ανάγκη και οι θεοί πείθονται... αμ δε. Το σύνταγμα μας αναφέρει ρητά «σεβασμός των νόμων αποτελεί θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων». Παρόλα αυτά κάποιοι δείχνουν να μην σέβονται και να δημαγωγούν επικίνδυνα , για να γίνω κατανοητός : «Εώμεν τους νόμους καθεύδειν! Ας αφήσουμε τους νόμους να κοιμούνται!» . Άντε και πέρασε αυτό αλλά στα περί εκλογών προφανώς κάτι ξέρουν καλύτερα από τον απλό έλληνα ψηφοφόρο , βλέπεται είναι ο σύνδεσμος ουρανού γης .

Ενώ όλοι μας ξέρουμε ότι βασικό θεμέλιο του συντάγματος και της δημοκρατίας είναι οι εκλογές , παρεμβάλλεται το θείο μήνυμα «H παντοδύναμη δεξιά του Κυρίου δείχνει τι θέλει ο Θεός και τι θέλει ο λαός» . Να ο θεός ο ζηλωτής που επιστρατεύεται για να αποκαταστήσει την χαμένη τιμή της ελλαδικής εκκλησίας . Θεολογήθηκε το μίσος και βρισκόμαστε σε μόνιμη κατάσταση πολέμου .

Γλαφυρές αντιφάσεις υπάρχουν και σε απλά κοινωνικά/πολιτειακά θέματα που κατά την γνώμη μου εκφράζουν την προσωπική τους ανεπάρκεια να διατυπώσουν εύστοχα αυτό που θέλουν . Ας δούμε π.χ. ένα θέμα περί εργατικής νομοθεσίας , δηλώνει «Όσο συρρικνώνεται ο δημόσιος τομέας και όσο αναπτύσσεται ο ιδιωτικός τομέας, τόσο θα κυριαρχεί η αξιοκρατία» και επίσης « Η εργατική νομοθεσία στη χώρα μας είναι σαφώς φιλεργατική, όπως όλοι ομολογούν .... Ομολογώ πως με ξαφνιάζουν ευχάριστα τώρα τον τελευταίο καιρό οι πρωτοβουλίες που πολλές επιχειρήσεις στον τόπο μας παίρνουν χάριν των υπαλλήλων ή των εργατών τους .... Υπάρχει ένας ψυχρός πόλεμος ανάμεσα σε εργάτες και εργοδότες που τις συνέπειές του γεύεται όλο το κοινωνικό σύνολο ....η εργατική τάξη τηρεί επιθετική στάση με αποτέλεσμα να είμαστε συχνά μάρτυρες αντεγκλήσεων, απεργιών, ανταπεργιών και άλλων ανωμαλιών, που και την οικονομία αναστατώνουν αλλά και τις καρδιές χαλούν» 

Ο πατήρ Καλλίνικος όμως είναι πιο σαφής «H τάσις του αχαλίνωτου και κακώς εννοουμένου φιλελευθερισμού σπρώχνει στην άρνηση της θρησκείας και στον γκρεμό της αθεΐας»

 Ειλικρινά εδώ μπερδεύτηκα αρκετά , τι είναι αυτός ο φιλελευθερισμός και τι πρεσβεύει , τελικά υπάρχει καλός και κακός νεοφιλελευθερισμός ? Άγνωστες οι βουλές του κυρίου ....... Οι πνευματικοί μας «πατέρες» θεωρούν την ταπεινοφροσύνη ως την μέγιστη των αρετών . Η ταπεινότητα που δεν καταδικάζει άλλους , που δεν επιζητεί τα πρωτεία . 

Ας δούμε και άλλο έναν γνήσιο διακαή πόθο του ιερατείου , καθαρά θεοκεντρικό αυτή την φορά «Πιστεύομε, μαζί με τη θρησκεία μας, πως ο άνδρας έχει μεν την πρώτη θέση, αλλ' ότι και η γυναίκα έχει την δεύτερη..... Εκείνο που αρνούμεθα στη γυναίκα είναι η εκ μέρους της παραβίαση της φύσεως και η διεκδίκηση θέσεως ......Επειδή ο άνδρας είναι η κεφαλή της οικογενείας, είναι φυσικό να κατέχει και τα ανώτερα μορφωτικά προσόντα εν συγκρίσει με την σύζυγο, χωρίς βέβαια και τούτο να είναι εντελώς απόλυτο. Είναι ένας κανόνας, που ημπορεί βέβαια να έχει και τις εξαιρέσεις του, όμως κατά βάσιν είναι ορθός» . 

Μάλλον συγκαταλέγεται και αυτός ο κανόνας στην «θεία» φρόνηση, στην φυσική τάξη , στην αυταρέσκεια των καλών ηθών . Λοιπές κορασίδες σκεφτείτε καλά  , υπόβαθρο για να διατυπώσετε την όποια διαφωνία μαζί μου δεν υπάρχει , γιατί είναι πνευματικά ανώτεροι και εσείς επομένως κατώτερες .

Αναχρονιστική και επικίνδυνη είναι και η θέση τους περί ομοφυλοφιλίας , η νέα εποχή που λέγαμε «μεθοδεύουν τη σταδιακή αποδυνάμωση του ελληνισμού στην κοιτίδα του και την κοινωνική αποσύνθεση» 

Χαίρομαι με την αισθητική του κλήρου σε βάρος των ομοφυλόφιλων : «Η ομοφυλοφιλία εγείρει αναιδή κεφαλήν, οργανώνεται εις επισήμους συλλόγους, πραγματοποιεί δημοσίας εντυπωσιακάς συγκεντρώσεις προβολής των `δικαίων αιτημάτων' της και αγωνίζεται με την βοήθειαν `φιλελευθέρων' πολιτικών, `επαναστατημένων' καλλιτεχνών και υπερκιτρίνων δημοσιογραφικών γραφίδων διά την δικαίωσίν της» 

Τα μέτρα που πρέπει να παρθούν είναι μέρος και αυτά της θείας θέλησης της πηγή και αρχής του καλού... «Του Κράτους πρωτοβουλία είναι η νομιμοποίηση των ομοφυλοφίλων, που αναγνωρίζονται σαν νόμιμα υπάρχουσα κατάσταση ....αντί να θεσπιστούν αυστηρές ποινές για κείνους που ντροπιάζουν την ανθρώπινη αξίαν και παραδίδονται στα έργα της ατιμίας, όπως γράφει ο Απόστολος Παύλος» Ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο ..... 

Στο ρεζουμέ της υπόθεσης το κράτος και τα ανθρώπινα δικαιώματα , τα τόσο πια παρεξηγημένα . Εδώ διακρίνεται ο εμφανής στόχος να θεμελιωθεί η όπια διαφωνία ως μεταξύ θεού/διαβόλου ή καλού/κακού , η όπια αρμοδιότητα έχουμε ως λαός μας αφαιρείται κάτω από την στέγη της ελληνορθόδοξης ιδεολογίας , η απουσία ενός συγκεκριμένου πολιτικού πλαισίου στο λόγο , η ρητορική στην δημόσια σφαίρα για την προβολή και μόνο , ξεφεύγουν κατάφορα από την όποια στωική στάση και δικαιοπραξία που πρέπει να απορρέει από τον εκκλησιαστικό πολιτικό λόγο . Είναι ηθικά ανάρμοστο να διαβάζουμε δηλώσεις τύπου «... Οι δυνάμεις του σκότους θέλουν να ισοπεδώσουν τα πάντα δια της παγκοσμιοποιήσεως... που έχει εμφανισθεί μαζί με την άλλη νέα θεότητα, που λέγεται ανθρώπινα δικαιώματα και χάριν αυτής της θεότητας θα πρέπει εμείς να περιστείλουμε τα δικά μας δικαιώματα» ή «Το Κράτος τηρεί ορισμένα προσχήματα απέναντι στην Εκκλησία, ενώ κατά βάθος δεν την συμπαθεί και δεν την αγαπάει. Έχει αφήσει ελεύθερους τους αιρετικούς και αλωνίζουν χάρις στις αρχές της θρησκευτικής ελευθερίας.»

Ας παραδειγματιστούμε από τον Μιχαήλ Ψελλό και την επιστημονική του προσέγγιση στην πολιτική που την θεωρούσε ως ειδική επιστήμη εξηγώντας ότι ο άνθρωπος είναι ένα από φύση πολιτικό ζώο που επιδιώκει την κοινωνική ζωή διότι κοινωνία είναι η ίδια η φύση . 

Aπορώ εάν συνειδητά χρειαζόμαστε και θέλουμε μια σχέση πολιτείας και εκκλησίας που να διαμορφώνεται ως σχέση αυλοκολάκων και όχι ως εν δυνάμει κέντρα μετάδοσης των ηθικών αξιών . Η δημοκρατία είναι το μόνο που μπορεί να διασφαλίσει την άριστη λειτουργία των νόμων και του συντάγματος , συμβατών πάντα με την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων , μέχρι και της παραμικρότερης μειοψηφίας , η απώλεια της πολιτικής παιδείας και συνείδησης το μόνο που δημιουργεί είναι εθνικοθρησκευτικές έριδες μεταξύ των πολιτών του κράτους και κατά επέκταση του έθνους.